Ο τίτλος »Welt ohne Aussen” (»Κόσμος χωρίς έξω”), που επινοήθηκε για μία έκθεση που οργανώθηκε στο μουσείο Gropius Bau στο Βερολίνο, αναφέρεται στην έννοια και μία εμπειρία μιας κατάστασης που δεν χαρακτηρίζεται από την απόσταση και την εγγύτητα, αλλά από μία εμπειρία της εμβύθισης και μια κατάσταση στο κέντρο της δράσης. Οι έννοιες της εμβυθιστικής τέχνης συχνά παίρνουν τη θέση των διανοητικών μεολαβητικών εννοιών που σχηματοποιούν τη λογική της θέασης μέσω των κλασικών θεσμών, γιατί η υποδιαίρεση του κόσμου σε αντικείμενα και υποκείμενα, μία έννοια της συμπερίληψης, της ανάδρασης, της αλληλοδιείσδυσης. Τι συμβαίνει όταν τα πράγματα σε μία έκθεση δεν είναι πλέον βέβαια, όταν το θέατρο δεν σχετίζεται πλέον με τη σύγκρουση και την επίλυσή της, το αίτιο και το αιτιατό, αλλά την ανακάλυψη ενός τοπίου με παράλληλα υπάρχουσες δυνατότητες και σωματίδια μιας αφήγησης διασκορπισμένης στο χώρο; Τι σημαίνει η έννοια της εμβύθισης για το σχεδιασμό της έκθεσης και της παράστασης; Πώς αλλάζει τον τρόπο λειτουργίας ενός ιδρύματος και τις απαιτήσεις όσον αφορά την υποδομή του; Πώς αλλάζει τη σχέση ανάμεσα στο έργο και τη μορφή; Και πώς παρουσιάζεται όταν το φαινόμενο της »εμβύθισης” δεν κατανοείται απλώς ως αισθητική, αλλά επίσης και ένα κοινωνικό και πνευματικό φαινόμενο και εξετάζεται καλλιτεχνικά;

Το εργαστήριο εστιάζει στον όρο »εμβύθιση” και τα πρότζεκτ της έκθεσης »Gropius bau 2018” του Φίλιπ Παρένο και »Κόσμος χωρίς έξω”, με την επιμέλεια των Τίνο Σιγκάλ και Τόμας Ομπερέντερ. Επιπλέον, το εργαστήριο προσφέρει μία επισκόπηση της έννοιας και της ανάπτυξης του πρότζεκτ επί τέσσερα χρόνια. Το »Εμβύθιση” είναι το μεγαλύτερο πρότζεκτ που διερευνά το θέμα της περιορισμένης διάχυσης σε νέες έννοιες για τις μορφές παρουσίασης και τις παραστατικές τέχνες για τρία χρόνια και εξερευνά τα κοινωνικά και πνευματικά κινήματα επίσης. Τα τελευταία χρόνια, το πρότζεκτ έχει οργανώσει μεγάλες θεατρικές παραγωγές, εκθέσεις και συνέδρια και έχει αναπτύξει μερικούς νέους τρόπους σχεδιασμού. Το πρότζεκτ ¨Η νέα απεραντοσύνη” ιδρύθηκε για να αναπτύξει την πλανητική δομή του κόσμου για το έργο σύγχρονων καλλιτεχνών, οι οποίοι προσλήφθηκαν για δύο χρόνια για να δημιουργήσουν νέα έργα για το φεστιβάλ Fulldome. Οι καλλιτέχνες υποστηρίζονται τεχνικά σε συνεγασία με το Πλανητάριο του Αμβούργου και καθοδηγούνται από ειδικούς. Η πίστη μας είναι ότι τα πλανητάρια είναι τα πιο κατάλληλα μέρη για τη συλλογική βίωση της τέχνης της εμβύθισης στην ψηφιακή εποχή.

(Με ειλικρινείς ευχαριστίες προς τη Joulia Strauss)